ကုိလုိအုပ္ခ်ဳပ္ေရးလုိ ေရြးေကာက္ပဲြမ်ိဳး က်င္းပေပးရျခင္းက အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လုံးလုံး သူတုိ႔မရခဲ့တဲ့၊ ဒီအတုိင္းဆက္သြားရင္ ေနာက္အႏွစ္ (၂၀၀)ၾကာလည္း မရႏုိင္တဲ့ တရား၀င္မႈ(Legitimacy)ကုိ လုိခ်င္တဲ့အတြက္သာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ အာဏာႏွင့္ ေငြေတြ အလွ်ံပယ္ရွိေနတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြအဖုိ႔ ေဒသဆုိင္ရာ အိမ္က်ယ္ဘ၀က တစ္ဆင့္တက္ျပီး ႏုိင္ငံတကာမွာ တြင္က်ယ္ႏုိင္ဖုိ႔က လူရုိေသ၊ ရွင္ရုိေသ တရား၀င္ အစုိးရျဖစ္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနပါတယ္။ ဒါကုိ လူထုကသာ ေပးႏိုင္တာမုိ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ မ်က္ကန္း တေစၦမေၾကာက္ တစ္ကုိယ္ေရ ေကာင္းစားေရးအတြက္ ထင္ရာစုိင္းေနတဲ့ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြအဖုိ႔ မလႊဲမေရွာင္သာ လူထုေရွ႕ေမွာက္ (ဟန္ေဆာင္လုိ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္) အဆုံးအျဖတ္ခံဖုိ႔ ျဖစ္လာရတာပါ။
ေကာင္းျပီ။ ဒါဆုိ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြက လူထုအဆုံးအျဖတ္အတုိင္း နာခံၾကေတာ့မွာလားဆုိရင္ ထင္သာထင္ မ၀င္ဘူး ေက်ာင္းအမလုိ႔ ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ ဆီးရီးယား၊ အီဂ်စ္၊ ကင္ညာ၊ ဇဘၤာေဘြ၊ အီရန္၊ အာဖဂန္နစၥတန္၊ သီရိလကၤာစတဲ့ ႏုိင္ငံေတြလုိ အာဏာရွင္ႏွင့္ အာဏာရွင္တစ္ပုိင္းႏုိင္ငံေတြရဲ့ ေရြးေကာက္ပဲြေတြမွာ လူထုရဲ့ အဆုံးအျဖတ္မွန္ကုိ ရယူေရးထက္ ေရြးေကာက္ပဲြကုိ မိမိအာဏာ ဆက္လက္တည္တ့ံေရးအတြက္ ထင္သလုိ ခုတုန္းလုပ္ခဲ့တာေတြသာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ရက္စက္တဲ့ အာဏာရွင္ေတြေအာက္မွာ ျပည္သူေတြရဲ့ မူလ အခြင့္အေရးေတြဟာ ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ပန္းႏွင့္ အလုိအေလ်ာက္ မေရာက္လာတတ္ပါဘူး။
နအဖလို အာဏာရွင္မ်ိဳးေတြအတြက္ ေရြးေကာက္ပဲြဆုိတာ (၁) အမည္ခံ ေရြးေကာက္ပဲြ က်င္းပဖုိ႔ (၂) မျဖစ္ ျဖစ္တဲ့နည္းႏွင့္ အႏုိင္ရရွိဖုိ႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖိႏွိပ္၊ မဲလိမ္၊ မဲခုိး၊ မဲညစ္တာေတြကုိ လုပ္တတ္ၾကျပီး ျပည္ပက ျပစ္တင္ရႈံ႕ခ် ကန္႔ကြက္မႈေတြဟာ ရက္သတၱပါတ္ အနည္းငယ္က လအနည္းငယ္ေလာက္သာ ၾကာျမင့္တတ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းက မေၾကမနပ္သူေတြကုိေတာ့ တရား၀င္ အေရြးေကာက္ခံ အစုိးရအျဖစ္ ဇြတ္ေၾကညာျပီး ပုိလုိ႔ေတာင္ ဖိႏွိပ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပက အင္အားစုေတြဟာ ဖိႏွိပ္မႈေတြ ေလ်ာ့ပါးလာေရး၊ ဥပေဒတြင္းတုိက္ပဲြ ရင္ဆုိင္ေရး၊ စား၀တ္ေနေရး အၾကပ္အတည္းေတြ ေျဖရွင္းေရး၊ တုိင္းျပည္ထူေထာင္ေရး၊ ေဒသတည္ျငိမ္ေရးတုိ႔အတြက္ မတရားတက္လာတဲ့ အစုိးရကုိဘဲ ဦးတည္ အေျဖရွာဖုိ႔ ျဖစ္လာရျပန္ပါတယ္။ မုန္႔လုံးကုိ စကၠဴကပ္ျပန္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိ ေခတ္သစ္အာဏာရွင္ေတြ ေကာင္းေကာင္း သိထားၾကပါတယ္။
အားလုံးပါ၀င္ႏုိင္ေသာ ေရြးေကာက္ပဲြျဖစ္ေပၚေရးကုိဘဲ ေဇာင္းေပး ေျပာလာပါျပီ။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္မလာတတ္တဲ့ လက္ေတြ႕ႏုိင္ငံေရး (Real Politics) ျဖစ္စဥ္ေတြပါ။
NLD သမုိင္းမွာ ၁၉၉၀ေရြးေကာက္ပဲြျပီး ဂႏၵီခမ္းမေၾကညာခ်က္၊ ေနာက္တစ္ဆင့္ေလ်ာ့ျပီး အေရြးခ်ယ္ခံ အမတ္မ်ားကုိ ၁/၉၀အရ ဖဲြ႕စည္းပုံေရးဆဲြခြင့္ျပဳေရး ေတာင္းဆုိခ်က္၊ ေနာက္တစ္ခါ လႊတ္ေတာ္သာေခၚေပးပါ၊ De jure အစုိးရအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးပါမယ္ဆုိတဲ့ ေတာင္းဆုိခ်က္ႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာခ်က္အထိ အေျခခံေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ ေရြ႕ေလ်ာလာမႈေတြက အရွိတရားေတြပါ။ လက္ေတြ႔က်က် ဆက္စပ္ ႏႈိင္းယွဥ္ သခၤန္းစာထုတ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။
တုိင္းရင္းသားေတြဖက္ကုိလည္း ျပန္ၾကည့္ပါ။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအားျဖင့္သာ စစ္အာဏာရွင္ကုိ ျဖဳတ္ခ်ႏုိင္တယ္ကေနျပီး လက္နက္ကုိင္လမ္းစဥ္သည္ အေျဖမဟုတ္ဘဲ ႏုိင္ငံေရးကုိ ႏုိင္ငံေရးနည္းအရ ေျဖရွင္းေရးသည္သာ မွန္ကန္တယ္ဆုိတာကုိ အေျခအေနအရ ေျပာင္းလဲေတာင္းဆုိရပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က သစၥာေဖါက္ေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္ ရႈံ႕ခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ျငိမ္းအဖဲြ႕ေတြကိုလည္း အခု ေသြးေသာက္ မဟာမိတ္ ျပန္လုပ္ရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးခြန္ထြန္းဦး၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တာမလာေဘာဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆုိင္ရာ ျပသနာ မဟုတ္သလုိ၊ NLD၊ စစ္တပ္၊ KNU KIA NMSP စတဲ့ ပါတီအဖဲြ႕အစည္း ျပသနာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူထုအက်ိဳးစီးပြါးကုိ ေစတနာမွန္၊ အနစ္နာခံျပီး၊ လက္ေတြ႔က်က် ဘယ္နည္း ဘယ္ပုံ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္သလဲက ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကုိ ခ်မွတ္ပါတယ္။
NLDက ဘယ္လမ္းလုိက္မလဲဆုိတာက ေမးခြန္းမွန္ မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကုိ NLD သြား မသြားကသာ ေမးခြန္းမွန္ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းေၾကာင္းမွန္ဆုိတာကုိ ဘယ္လုိ သတ္မွတ္မလဲ။ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးမွအပ အျခားမရွိက မေန႔က လမ္းေၾကာင္းမွန္ပါ။ ယေန႔ လမ္းေၾကာင္းမွန္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြ၊ လမ္းေၾကာင္းေတြက အေျခအေနအရ ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ္လည္း တုိင္းရင္းသားမ်ားရဲ့ ႏုိင္ငံေရး အႏၱိမ ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ေသာ မိမိအမ်ိဳးသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရး ပန္းတုိင္ကေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ မေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ပါဘူး။ ဒီသေဘာတရားသည္ ျငိမ္းအဖဲြ႕ေတြ၊ မျငိမ္းအဖဲြ႕ေတြ၊ အတုိက္အခံအဖဲြ႕အားလုံး အပါအ၀င္ NLD ကိုလည္း သက္ေရာက္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံေရးရွိဖုိ႔က ပါတီရွိဖုိ႔ထက္ အေရးႀကီးတယ္။ ႏုိင္ငံေရးရွိရင္ ပါတီမရွိလည္း ကိစၥမရွိဘူး။ ပါတီရွိျပီး ႏုိင္ငံေရး မရွိလွ်င္ ဝိညာဥ္မရွိ၊ အလကားဘဲလုိ႔ ဆရာဦးဝင္းတင္ ေျပာတာ အင္မတန္ မွန္ကန္ပါတယ္။ ယေန႔ တရား၀င္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ (၁၀)ပါတီ ရွိေနတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီ (၁၀)ပါတီလုံးကုိ ရည္တြက္ျပႏုိင္သူ အင္မတန္ နည္းပါးလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးေအးသာေအာင္လုိ၊ ဦးပူက်င္ရွင္းထန္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ရွိေနသေရြ႕ ပါတီမရွိလည္း ႏုိင္ငံေရး ရွိေနပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး ရွိျခင္း မရွိျခင္းသည္ ပါတီဝင္မ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေပၚတြင္သာ တည္ပါတယ္။ ပါတီ ရွိျခင္း မရွိျခင္းေပၚမွာ မတည္ပါဘူး။ မည္သုိ႔ေသာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ ဥပေဒေအာက္တြင္ျဖစ္ေစ၊ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီတစ္ခုမွာ ဆရာဦးဝင္းတင္လုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးရဲ့ ဦးေဆာင္မႈ ရွိေနသေရြ႕ ႏုိင္ငံေရး မေသပါဘူး။
စစ္တပ္က ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္က စနစ္တက် ဆုတ္ခြါေပးဖုိ႔ ေရြးေကာက္ပဲြ လုပ္ေပးတာလုိ႔ ဦးသုေ၀ကဘဲ ဆုိျပန္ပါတယ္။ စစ္တပ္ကုိ စိတ္ႏွင့္ေတာင္ မပစ္မွားနဲ႕ဆုိျပီး ပဒုမၼာကြင္းမွာ က်ည္ကာအက်ီဝတ္ အသံျဗဲႀကီးနဲ႔ေအာ္ခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးကုိ ေျပးသတိရလုိက္မိပါတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြက အဂၤုလိမာလလုိ အကၽြတ္တရားရျပီး ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္က စနစ္တက် ဆုတ္ခြါဖုိ႔အတြက္ ေရြးေကာက္ပဲြ လုပ္ေပးတယ္တယ္ဆုိတဲ့ ဦးသုေ၀ရဲ့ အျမင္အရဆုိရင္ အထုခံ လူထုကဘဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိ သံဃာစင္ေပၚတင္ျပီး ထုိင္ရွိခုိးေပးရမလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လုံးလုံး လူထုကုိ စိတ္ရွိတုိင္း ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိ အကၽြတ္တရားရသြားတဲ့ သူေတာ္စင္ေတြအျဖစ္ အေျခအျမစ္မဲ့ အတင္းကာေရာ ပုံေဖၚမႈမ်ိဳးက ရုတ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ႏုိင္လွပါတယ္။ တစ္ကယ္ အကၽြတ္တရားရသြားတဲ့ပုံ၊ လူထုေပၚ ေစတနာထားလာပုံမ်ိဳးကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ေလာက္မွာေတာင္ ရွားရွားပါးပါး ေတြ႕မိပါသလားလုိ႔ ေမးလုိပါတယ္။ လက္ငင္းေတြ႕ေနရတာကေတာ့ ၂၅ရာခုိင္ႏႈံး အမည္တပ္ျပီး ရွိသမွ်အာဏာကုိ သိမ္းၿကုံးယူထားရုံႏွင့္တင္ ေလာဘမသတ္ႏုိင္ေသးဘဲ လူထုခဲြတမ္း ၇၅ရာခုိင္ႏႈံးထဲ အတင္း၀င္ႏႈိက္ဖုိ႔ အရွိန္အ၀ါသုံး အရွက္မရွိ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ မဲဆြယ္ေနတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္တစ္ခုလုံးကုိ စစ္ဗုိလ္ႏွင့္ စစ္ဗုိလ္လူထြက္ေတြသာ၊ အလုံးအရင္းနဲ႔ လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္ျပီး လူထုကုိ ဆက္ႏွိပ္စက္၊ ေအာင္ေသ ေအာင္သားစားဖုိ႔ စစ္ဗုိလ္ေတြ သူရဲ မင္းရဲ ၿကုိးစားေနတာကုိ ဆရာဦးသုေဝ မျမင္မိေပဘူးလား။ စစ္ဗုိလ္ေတြကုိ ပစ္ဖါးတဲ့ ဒီလုိေျပာလုံးမ်ိဳးကုိ လူထုက သိပ္သတိထားတတ္တာမုိ႔ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူမ်ား ဆင္ျခင္သင့္ၾကပါတယ္။
ေအာင္ထီ
ေကာင္းျပီ။ ဒါဆုိ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြက လူထုအဆုံးအျဖတ္အတုိင္း နာခံၾကေတာ့မွာလားဆုိရင္ ထင္သာထင္ မ၀င္ဘူး ေက်ာင္းအမလုိ႔ ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ ဆီးရီးယား၊ အီဂ်စ္၊ ကင္ညာ၊ ဇဘၤာေဘြ၊ အီရန္၊ အာဖဂန္နစၥတန္၊ သီရိလကၤာစတဲ့ ႏုိင္ငံေတြလုိ အာဏာရွင္ႏွင့္ အာဏာရွင္တစ္ပုိင္းႏုိင္ငံေတြရဲ့ ေရြးေကာက္ပဲြေတြမွာ လူထုရဲ့ အဆုံးအျဖတ္မွန္ကုိ ရယူေရးထက္ ေရြးေကာက္ပဲြကုိ မိမိအာဏာ ဆက္လက္တည္တ့ံေရးအတြက္ ထင္သလုိ ခုတုန္းလုပ္ခဲ့တာေတြသာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ရက္စက္တဲ့ အာဏာရွင္ေတြေအာက္မွာ ျပည္သူေတြရဲ့ မူလ အခြင့္အေရးေတြဟာ ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ပန္းႏွင့္ အလုိအေလ်ာက္ မေရာက္လာတတ္ပါဘူး။
နအဖလို အာဏာရွင္မ်ိဳးေတြအတြက္ ေရြးေကာက္ပဲြဆုိတာ (၁) အမည္ခံ ေရြးေကာက္ပဲြ က်င္းပဖုိ႔ (၂) မျဖစ္ ျဖစ္တဲ့နည္းႏွင့္ အႏုိင္ရရွိဖုိ႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖိႏွိပ္၊ မဲလိမ္၊ မဲခုိး၊ မဲညစ္တာေတြကုိ လုပ္တတ္ၾကျပီး ျပည္ပက ျပစ္တင္ရႈံ႕ခ် ကန္႔ကြက္မႈေတြဟာ ရက္သတၱပါတ္ အနည္းငယ္က လအနည္းငယ္ေလာက္သာ ၾကာျမင့္တတ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းက မေၾကမနပ္သူေတြကုိေတာ့ တရား၀င္ အေရြးေကာက္ခံ အစုိးရအျဖစ္ ဇြတ္ေၾကညာျပီး ပုိလုိ႔ေတာင္ ဖိႏွိပ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပက အင္အားစုေတြဟာ ဖိႏွိပ္မႈေတြ ေလ်ာ့ပါးလာေရး၊ ဥပေဒတြင္းတုိက္ပဲြ ရင္ဆုိင္ေရး၊ စား၀တ္ေနေရး အၾကပ္အတည္းေတြ ေျဖရွင္းေရး၊ တုိင္းျပည္ထူေထာင္ေရး၊ ေဒသတည္ျငိမ္ေရးတုိ႔အတြက္ မတရားတက္လာတဲ့ အစုိးရကုိဘဲ ဦးတည္ အေျဖရွာဖုိ႔ ျဖစ္လာရျပန္ပါတယ္။ မုန္႔လုံးကုိ စကၠဴကပ္ျပန္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိ ေခတ္သစ္အာဏာရွင္ေတြ ေကာင္းေကာင္း သိထားၾကပါတယ္။
အားလုံးပါ၀င္ႏုိင္ေသာ ေရြးေကာက္ပဲြျဖစ္ေပၚေရးကုိဘဲ ေဇာင္းေပး ေျပာလာပါျပီ။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္မလာတတ္တဲ့ လက္ေတြ႕ႏုိင္ငံေရး (Real Politics) ျဖစ္စဥ္ေတြပါ။
NLD သမုိင္းမွာ ၁၉၉၀ေရြးေကာက္ပဲြျပီး ဂႏၵီခမ္းမေၾကညာခ်က္၊ ေနာက္တစ္ဆင့္ေလ်ာ့ျပီး အေရြးခ်ယ္ခံ အမတ္မ်ားကုိ ၁/၉၀အရ ဖဲြ႕စည္းပုံေရးဆဲြခြင့္ျပဳေရး ေတာင္းဆုိခ်က္၊ ေနာက္တစ္ခါ လႊတ္ေတာ္သာေခၚေပးပါ၊ De jure အစုိးရအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးပါမယ္ဆုိတဲ့ ေတာင္းဆုိခ်က္ႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာခ်က္အထိ အေျခခံေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ ေရြ႕ေလ်ာလာမႈေတြက အရွိတရားေတြပါ။ လက္ေတြ႔က်က် ဆက္စပ္ ႏႈိင္းယွဥ္ သခၤန္းစာထုတ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။
တုိင္းရင္းသားေတြဖက္ကုိလည္း ျပန္ၾကည့္ပါ။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအားျဖင့္သာ စစ္အာဏာရွင္ကုိ ျဖဳတ္ခ်ႏုိင္တယ္ကေနျပီး လက္နက္ကုိင္လမ္းစဥ္သည္ အေျဖမဟုတ္ဘဲ ႏုိင္ငံေရးကုိ ႏုိင္ငံေရးနည္းအရ ေျဖရွင္းေရးသည္သာ မွန္ကန္တယ္ဆုိတာကုိ အေျခအေနအရ ေျပာင္းလဲေတာင္းဆုိရပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က သစၥာေဖါက္ေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္ ရႈံ႕ခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ျငိမ္းအဖဲြ႕ေတြကိုလည္း အခု ေသြးေသာက္ မဟာမိတ္ ျပန္လုပ္ရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးခြန္ထြန္းဦး၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တာမလာေဘာဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆုိင္ရာ ျပသနာ မဟုတ္သလုိ၊ NLD၊ စစ္တပ္၊ KNU KIA NMSP စတဲ့ ပါတီအဖဲြ႕အစည္း ျပသနာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူထုအက်ိဳးစီးပြါးကုိ ေစတနာမွန္၊ အနစ္နာခံျပီး၊ လက္ေတြ႔က်က် ဘယ္နည္း ဘယ္ပုံ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္သလဲက ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကုိ ခ်မွတ္ပါတယ္။
NLDက ဘယ္လမ္းလုိက္မလဲဆုိတာက ေမးခြန္းမွန္ မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကုိ NLD သြား မသြားကသာ ေမးခြန္းမွန္ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းေၾကာင္းမွန္ဆုိတာကုိ ဘယ္လုိ သတ္မွတ္မလဲ။ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးမွအပ အျခားမရွိက မေန႔က လမ္းေၾကာင္းမွန္ပါ။ ယေန႔ လမ္းေၾကာင္းမွန္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြ၊ လမ္းေၾကာင္းေတြက အေျခအေနအရ ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ္လည္း တုိင္းရင္းသားမ်ားရဲ့ ႏုိင္ငံေရး အႏၱိမ ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ေသာ မိမိအမ်ိဳးသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရး ပန္းတုိင္ကေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ မေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ပါဘူး။ ဒီသေဘာတရားသည္ ျငိမ္းအဖဲြ႕ေတြ၊ မျငိမ္းအဖဲြ႕ေတြ၊ အတုိက္အခံအဖဲြ႕အားလုံး အပါအ၀င္ NLD ကိုလည္း သက္ေရာက္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံေရးရွိဖုိ႔က ပါတီရွိဖုိ႔ထက္ အေရးႀကီးတယ္။ ႏုိင္ငံေရးရွိရင္ ပါတီမရွိလည္း ကိစၥမရွိဘူး။ ပါတီရွိျပီး ႏုိင္ငံေရး မရွိလွ်င္ ဝိညာဥ္မရွိ၊ အလကားဘဲလုိ႔ ဆရာဦးဝင္းတင္ ေျပာတာ အင္မတန္ မွန္ကန္ပါတယ္။ ယေန႔ တရား၀င္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ (၁၀)ပါတီ ရွိေနတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီ (၁၀)ပါတီလုံးကုိ ရည္တြက္ျပႏုိင္သူ အင္မတန္ နည္းပါးလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးေအးသာေအာင္လုိ၊ ဦးပူက်င္ရွင္းထန္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ရွိေနသေရြ႕ ပါတီမရွိလည္း ႏုိင္ငံေရး ရွိေနပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး ရွိျခင္း မရွိျခင္းသည္ ပါတီဝင္မ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေပၚတြင္သာ တည္ပါတယ္။ ပါတီ ရွိျခင္း မရွိျခင္းေပၚမွာ မတည္ပါဘူး။ မည္သုိ႔ေသာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ ဥပေဒေအာက္တြင္ျဖစ္ေစ၊ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီတစ္ခုမွာ ဆရာဦးဝင္းတင္လုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးရဲ့ ဦးေဆာင္မႈ ရွိေနသေရြ႕ ႏုိင္ငံေရး မေသပါဘူး။
စစ္တပ္က ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္က စနစ္တက် ဆုတ္ခြါေပးဖုိ႔ ေရြးေကာက္ပဲြ လုပ္ေပးတာလုိ႔ ဦးသုေ၀ကဘဲ ဆုိျပန္ပါတယ္။ စစ္တပ္ကုိ စိတ္ႏွင့္ေတာင္ မပစ္မွားနဲ႕ဆုိျပီး ပဒုမၼာကြင္းမွာ က်ည္ကာအက်ီဝတ္ အသံျဗဲႀကီးနဲ႔ေအာ္ခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးကုိ ေျပးသတိရလုိက္မိပါတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြက အဂၤုလိမာလလုိ အကၽြတ္တရားရျပီး ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္က စနစ္တက် ဆုတ္ခြါဖုိ႔အတြက္ ေရြးေကာက္ပဲြ လုပ္ေပးတယ္တယ္ဆုိတဲ့ ဦးသုေ၀ရဲ့ အျမင္အရဆုိရင္ အထုခံ လူထုကဘဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိ သံဃာစင္ေပၚတင္ျပီး ထုိင္ရွိခုိးေပးရမလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လုံးလုံး လူထုကုိ စိတ္ရွိတုိင္း ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိ အကၽြတ္တရားရသြားတဲ့ သူေတာ္စင္ေတြအျဖစ္ အေျခအျမစ္မဲ့ အတင္းကာေရာ ပုံေဖၚမႈမ်ိဳးက ရုတ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ႏုိင္လွပါတယ္။ တစ္ကယ္ အကၽြတ္တရားရသြားတဲ့ပုံ၊ လူထုေပၚ ေစတနာထားလာပုံမ်ိဳးကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ေလာက္မွာေတာင္ ရွားရွားပါးပါး ေတြ႕မိပါသလားလုိ႔ ေမးလုိပါတယ္။ လက္ငင္းေတြ႕ေနရတာကေတာ့ ၂၅ရာခုိင္ႏႈံး အမည္တပ္ျပီး ရွိသမွ်အာဏာကုိ သိမ္းၿကုံးယူထားရုံႏွင့္တင္ ေလာဘမသတ္ႏုိင္ေသးဘဲ လူထုခဲြတမ္း ၇၅ရာခုိင္ႏႈံးထဲ အတင္း၀င္ႏႈိက္ဖုိ႔ အရွိန္အ၀ါသုံး အရွက္မရွိ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ မဲဆြယ္ေနတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္တစ္ခုလုံးကုိ စစ္ဗုိလ္ႏွင့္ စစ္ဗုိလ္လူထြက္ေတြသာ၊ အလုံးအရင္းနဲ႔ လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္ျပီး လူထုကုိ ဆက္ႏွိပ္စက္၊ ေအာင္ေသ ေအာင္သားစားဖုိ႔ စစ္ဗုိလ္ေတြ သူရဲ မင္းရဲ ၿကုိးစားေနတာကုိ ဆရာဦးသုေဝ မျမင္မိေပဘူးလား။ စစ္ဗုိလ္ေတြကုိ ပစ္ဖါးတဲ့ ဒီလုိေျပာလုံးမ်ိဳးကုိ လူထုက သိပ္သတိထားတတ္တာမုိ႔ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူမ်ား ဆင္ျခင္သင့္ၾကပါတယ္။
ေအာင္ထီ
Kyat Exchange Rate
No comments:
Post a Comment