ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္

တုိင္းရင္းသားေဒသဆီ ဗမာတပ္ေတြ ေရာက္လာသည္မွာ ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဗမာတပ္ေရာက္လ်င္ မၾကာခင္ ဗမာရပ္ကြက္၊ ဗမာရြာျဖစ္လာသည္။ သူတို႔ဇာတိဆီ ဘယ္ေတာ့မွ မျပန္ေတာ့။ ေရာက္သည့္ေနရာမွာ အေျခခ်သည္။ ႀကံဳရာက်ပန္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္သည္။ ေဒသခံ တိုင္းရင္းသူ၊ တုိင္းရင္းသားေတြႏွင့္ ညားသည္။ ကေလးရေတာ့ ကျပားေလးေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ တစ္ဆက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဘာလူမ်ိဳးလို႔ ေျပာရမည္မွန္း မသိၾကေတာ့။ ဗမာစကားေျပာ၊ ဗမာယဥ္ေက်းမႈထဲမွာေနၿပီး ဗမာျဖစ္ကုန္သည္။ မွတ္ပံုတင္မွာ ရွမ္း-ဗမာ၊ ဗမာ-မြန္၊ ကခ်င္-ဗမာေရးထားေပမဲ့ ဘယ္ဘက္ကမွ လိုလိုခ်င္ခ်င္ မရွိ ျဖစ္တတ္သည္။

ေသခ်ာသည္မွာ ဤျပည္နယ္၏ မွတ္ပံုတင္ကိုင္ထားသည္မို႔ ဤေဒသမွာ မဲေပးႏိုင္သည္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က တိုင္းရင္းသားေသြး နည္းေနၿပီမို႔ ကိုယ္မ၀င္ဆံ့သည့္ တုိင္းရင္းသားပါတီမ်ားကို မဲေပးမည္ေလာ။ ဖူးဖူးမႈတ္ပါတီကို မဲေပးမည္ေလာ။

ဒီလို ျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္ၿပီ။ အရင္က ဗမာမရွိသည့္ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ ယခု ဗမာရပ္ကြက္လိုက္ရွိသည္။ ဗမာအမ်ားစုေနထိုင္ရာ ေဒသေတြမွာ ဤသို႔ တုိင္းရင္းသားမ်ား အုပ္စုလိုက္ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်ေနထိုင္သည္ဆို၍ မရွိေခ်။ တိုင္းရင္းသားရြာ ရွိလ်င္လည္း ေရွးယခင္ကတည္းက အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

(ရန္ကုန္လို ေဒသဆီ ေရႊ႔႔ေျပာင္းလာၾကတာေတာ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါက ဗမာေဒသဟု ေျပာဖို႔ ခက္သည္။ မြန္ေတြဆီက ဗမာမင္းမ်ား လုယက္သိမ္းပိုက္ထားတာသာ ျဖစ္သည္။ မြန္၊ ရခိုင္၊ ကရင္၊ ဗမာ စုေပါင္းေနထိုင္ၾကသည္မို႔ ျပည္ေထာင္စုနယ္ေျမစစ္စစ္ ျဖစ္ထုိက္သည့္ ေဒသသာျဖစ္သည္။)

ဗမာလူမ်ိဳးမ်ား တိုင္းရင္းသားေဒသဆီ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်သလို၊ အေရွ႕ဆီက တရုတ္ႏွင့္ အေနာက္ဆီက ဘဂၤလီတို႔ကလဲ တေရြ႕ေရြ႕ စိမ့္၀င္လာၾကၿပီ။ ဗမာေတြ နယ္ခ်ဲ႕သလို၊ သိသိသာသာ စစ္တပ္လိုက္ (လက္နက္ကိုင္ၿပီး) ၀င္လာျခင္း မဟုတ္ေသး၊ ေဒသခံေတြကို ေသနတ္ျပၿပီး ၿခိမ္ေျခာက္၊ အနုိင္က်င့္၊ မုဒိမ္းက်င့္တာမ်ိဳး မလုပ္ေသး၊ သို႔ေသာ္ တစိမ့္စိမ့္ ျငင္သာစြာ ၀င္လာသည္ကိုပင္ ဖင္ၿပဲေအာင္ ေအာ္ေနၾကၿပီ။ ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္ေနၾကသည္။ ဘဂၤလီေတြ မဲေပးခြင့္ရသြားမွာ၊ တရုတ္ေတြ လႊတ္ေတာ္ထဲ ၀င္ထိုင္မွာ ေၾကာက္ေနၾကၿပီ။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စိမ့္၀င္၀ါးမ်ိဳခံခဲ့ရသည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို နည္းနည္းေတာ့ အားနာသင့္သည္ဟု ထင္သည္။

သေဗၺသတၱာ ကမၼတကာ။

 ေမာင္ေရခဲ

(JP kasa)