"ဘၾကီးေရႊ ေနာက္တယ္ဗ်ာ"

(ဟာဂ်ဴလီ-ကသာ)

 ဒီကေန႕ညပိုင္းက မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႕ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ပါတယ္၊အဲဒီလူငယ္ေလး မေလးရွားမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္အကိုင္အေၾကာင္း
ေမးၾကည့္ေတာ့..သူက မေလးရွားမွာ အုန္းႏို႕ညစ္တဲ့စက္ရံုမွာ လုပ္တာတဲ့၊သူတို႕စက္ရံုဟာ မေလးရွားမွာ အေသးဆံုးစက္ရံုျဖစ္ၿပီး တစ္ရက္ကို အုန္းႏို႕တန္ခ်ိန္ (၄)တန္ကေန (၈)တန္
အထိပဲ ထုတ္ႏိုင္တဲ့ စက္ရံုကေလး ျဖစ္ပါသတဲ့၊သူ႕စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္အံ့ၾသသြားၿပီး အဲဒီေလာက္ အုန္းႏို႕ေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ သံုးၾကတာလဲလို႕ စပ္စုမိေတာ့
မေလးရွားေတြဟာ အုန္းႏို႕ အလြန္စားတဲ့အေၾကာင္း ဟင္းခ်က္တဲ့ေနရာမွာ အုန္းႏို႕ဟာ မပါမျဖစ္ ပါေနတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္၊သူတို႕ရဲ႕ အုန္းႏို႕ကို တစ္ကီလို မေလးေငြ(၅)က်ပ္ေလာက္
နဲ႕ ေရာင္းေၾကာင္း ၊ အုန္းႏို႕ျခစ္ၿပီး က်န္တဲ့ အုန္းညစ္ဖတ္က ေစ်းပိုရေၾကာင္း တစ္ကီလိုကို မေလးေငြ(၆)က်ပ္ေလာက္နဲ႕ ဘဂၤလားေဒ့၊ပါကစၥတန္က ၀ယ္ေၾကာင္း ဒီအုန္းညစ္ဖတ္ဟာလည္း ေရာင္း
မေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနရတဲ့အတြက္ အင္ဒိုနီးရွားကတင္သြင္းရတဲ့ အုန္းသီးေတြပင္ ရွားပါးလာေနေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္၊
လူငယ္ေလးနဲ႕ စကားေျပာရင္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ စဥ္းစားေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က "ဟာ ..ဒါဆို ငါတို႕ႏိုင္ငံမွာ အုန္းပင္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ၊ေစ်းလည္း ဘာမွ မရွိဘူး၊မင္းတို႕ သူေဌးကို
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အုန္းႏို႕စက္ရံုလာ တည္ဖို႕ အၾကံေပးလိုက္ပါလားကြ၊ဒါဆို ငါတို႕ႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြလည္း အလုပ္ရ၊အုန္းပင္ပိုင္ရွင္ေတြလည္း စီးပြားေရး အဆင္ေျပ၊ ဟန္ကို အေတာ္က်မွာေဟ့ " လို႕
ေျပာျဖစ္ေတာ့ လူငယ္ေလးက မခ်ိၿပံဳးေလးၿပံဳးၿပီး ေျပာပါတယ္၊
" ဦးဂ်ဴ အၾကံေပးသလိုပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ အၾကံေပးေကာင္းလိုက္တာ ကံေကာင္းလို႕ အလုပ္ျပဳတ္ေတာ့မလို႕ ဦးဂ်ဴေရ၊ကၽြန္ေတာ္လည္း ဦးဂ်ဴ ေတြးသလိုေတြးၿပီး မန္ေနဂ်ာကို
၀ိုင္းတင္ျပၾကတာေပါ့၊ျမန္မာေတြ ၀ိုင္းၿပီးအၾကံေပးေတာ့ သူေဌးက စိတ္၀င္စားၿပီးကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ေတြ႕ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံအေျခအေနစံုစမ္းပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ျမန္မာေတြရဲ႕ အိမ္တိုင္းမွာ အုန္းပင္
ရွိၾကေၾကာင္း ဘာဘာညာညာေတြ ေျပာၾကတာေပါ့၊သူေဌးလည္း သေဘာက်သြားၿပီး ဟုတ္ၿပီ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အုန္းႏို႕စက္ရံုတည္မယ္၊ မင္းတို႕ကို ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ပို႕ၿပီး ဟိုကစက္ရံုမွဘဲ လုပ္ခိုင္းမယ္၊လစာကို
ဒီမွာေပးသလို မေလးေငြနဲ႕ေပးမယ္လို႕လည္း ကတိေပးတာေပါ့၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြလည္း ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့၊ကိုယ့္အိုး ကိုယ့္အိမ္နဲ႕ နီးနီးနားနားမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားေငြရမယ္ဆိုေတာ့
ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့ေနာ္၊ ေနာက္ဆံုးေျပာရရင္ သူေဌးက ေမာ္လၿမိဳင္မွာ စက္ရံုသြားေထာင္ပါတယ္၊စက္ရံုေထာင္လို႕ မၿပီးခင္မွာ မေလးရွားကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေခၚၿပီး ေျပာတယ္၊
မင္းတို႕စကားကို ယံုၿပီး စက္ရံုသြားတည္တာ၊စက္ရံုတည္ရင္း ကုန္ၾကမ္းကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ကကြာ၊မင္းတို႕ႏိုင္ငံက အုန္းပင္ဆိုတာ ငါတို႕စက္ရံု တစ္ႏွစ္လုပ္စာပဲ ရွိတာကါ၊ဘယ္လို လုပ္လို႕ ရမလဲ..တဲ့ဗ်ား။
ကၽြန္ေတာ္ လူငယ္ေလးေျပာတဲ့စကားကို နားေထာင္ၿပီး ေတြးျဖစ္ေတြးရာ ေတြးမိရင္းက " ေတာက္.. ဘၾကီးေရႊကြာ၊အေတာ္ကို ေနာက္တဲ့ လူၾကီးပဲ၊ဒင္းသာ လူလိုေတြးခဲ့ရင္ ငါတို႕ ႏိုင္ငံမွာ အုန္းႏို႕စက္ရံုေတြ
တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ကို အဆင္ေျပေနမွာ၊မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ သူသာ အရည္မရ အဖတ္မရတဲ့ ၾကက္ဆူကို မစိုက္ခိုင္းဘဲ အုန္းပင္ေတြသာ စိုက္ခိုင္းခဲ့ရင္ ဒီအခ်ိန္ အုန္းသီးေတြ လိႈင္လိႈင္သီးၿပီး
အုန္းသီးေတြ Export လုပ္လိုလုပ္ စက္ရံုေတြ တည္လိုတည္ နဲ႕ အဆင္ေျပလိုက္ၾကမယ့္ ျဖစ္ခ်င္း၊ခုေတာ့ကြာ...ဟြန္း..အေတာ္ေနာက္တဲ့ ဘၾကီးေရႊ၊ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ၾကက္ဆူကေန ေလာင္စာဆီထုတ္မတဲ့၊
ဒီလိုလူမ်ိဳးလက္ထဲေရာက္ခဲ့တဲ့ တို႕ႏိုင္ငံ မြဲရတာလည္း မဆန္းလွပါဘူးကြာ၊ဆန္းေနတာက ဒီလိုအေတြးအေခၚ ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့လူၾကီးေဟာင္းကို အခုလူၾကီးအသစ္ေတြက သြားၿပီး ဂါရ၀ျပဳေနၾကတာေတာ့
မၿပံဳးဘဲ ၀ါးလံုးကြဲသာ ရယ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲကြာ....။
(ဟာဂ်ဴလီ-ကသာ)